ΕΠΑΜ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ: Με αφορμή το στρατοδικείο του υπαξιωματικού Βαγγέλη Φώτη στις 6 Φλεβάρη

του Γιώργου Φωτεινού

Τα κέντρα κράτησης μεταναστών, αποκαλούμενα hot-spots σύμφωνα με τους «χαριτωμένους» νεολογισμούς που μας έχει συνηθίσει το ευρωσύστημα, δεν αποτελούν παρά σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης που σκοπό έχουν τον εγκλωβισμό των προσφύγων/μεταναστών στη χώρα μας κάτω από άθλιες συνθήκες διαβίωσης. Όσο όμως κι αν προσπαθούν να ωραιοποιήσουν το χαρακτήρα τους με νεολογισμούς όπως «hot spots», «Ανοιχτές» ή «Κλειστές Δομές Φιλοξενίας» και λοιπές καινοφανείς και παραπλανητικές εκφράσεις, σε όλους αυτούς τους τόπους κράτησης, οι εγκλωβισμένοι πρόσφυγες και μετανάστες βρίσκονται παρά τη θέλησή τους και χωρίς να τους αναγνωρίζεται νομική υπόσταση κατ’ απαίτηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν ακολουθούνται οι προβλεπόμενες από την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ διαδικασίες ώστε να ταυτοποιηθούν για να μπορούν να πάνε νόμιμα και ανεμπόδιστα σε όποια χώρα επιθυμούν, γιατί αυτό που επιτάσσουν οι Βρυξέλλες και συμφώνησε η κυβέρνηση, είναι να μετατραπούμε σ’ ένα τεράστιο στρατόπεδο κράτησης προσφύγων με ευρεία διασπορά hot spots σ’ όλη τη χώρα. Με παράπλευρη συνέπεια τα οφέλη των κυκλωμάτων δουλεμπορίας όπως και των εργολάβων του δήθεν «ανθρωπισμού», που καρπώνονται τεράστια χρηματικά ποσά εκμεταλλευόμενοι την ανθρώπινη δυστυχία.

Η παραβατικότητα που εκ των πραγμάτων αναπτύσσεται μέσα σ’ αυτά τα κέντρα κράτησης, με θύματα τις οικογένειες και τα γυναικόπαιδα των εγκλωβισμένων, τους πιο αδύναμους ανάμεσά τους αλλά πολλές φορές και τους κατοίκους των γύρω περιοχών, σε κάθε ευνομούμενη πολιτεία ανατίθεται στις αστυνομικές αρχές· εκτός ίσως από τη χώρα μας όπου κατά παράβαση κάθε νομιμότητας, αποπειράται με έντεχνο και έμμεσο τρόπο η κυβέρνηση να τις αναθέσει… στο στρατό! Κι έτσι από την πίσω πόρτα, να μετατρέψει τους στρατευμένους σε… καραμπινιέρους, να τους αναθέσει δηλ. καθήκοντα στρατοαστυνομίας! Κάτι τέτοιο δεν είχε συμβεί ποτέ στη χώρα μας, εκτός από την περίοδο της χούντας των συνταγματαρχών όπου άτυπα η ΕΣΑ, δηλ. η στρατιωτική αστυνομία, είχε αναλάβει το ρόλο αστυνόμευσης και ελέγχου του φρονήματος των πολιτών!

Κάτι παρόμοιο αποπειράται να γίνει και σήμερα και μάλιστα με ύπουλες μεθόδους, εφόσον όχι μόνον παράτυπα αλλά και παράνομα, επιχειρείται καθήκοντα που ξεκάθαρα ο νόμος αναφέρει ότι ανατίθενται σε αστυνομικούς της ΕΛΑΣ, να ανατεθούν σε στρατιωτικούς! Θύματα αυτής της τακτικής έχουν πέσει πολλοί αξιωματικοί και υπαξιωματικοί του στρατού, που υπό τον εκβιασμό των πειθαρχικών και των στρατοδικείων λόγω «άρνησης διαταγής», αναγκάζονται να υποκύψουν. Δεν θα προχωρήσουμε σε τούτο το άρθρο στο τελείως ανεπίτρεπτο για τις ένοπλες δυνάμεις της χώρας μας, να νομιμοποιούν με τη συμμετοχή τους όλη αυτή την παρανομία των κυκλωμάτων παράνομης μετανάστευσης που έχει στηθεί σε βάρος των χιλιάδων δύσμοιρων υπάρξεων. Ούτε θα επεκταθούμε στις καταγγελίες των εφέδρων που έχουν δει το φως της δημοσιότητας για τις εργασίες σε συνθήκες είλωτα που υποχρεώνονται να αναλαμβάνουν στα hot spots (αντιγράφουμε ενδεικτικά από επιστολή φαντάρων σύμφωνα με καταγγελία του δικτύου Σπάρτακος: «Καλούμε τους συναδέλφους φαντάρους και τα στελέχη να μείνουν μακριά από αυτό το βρώμικο πόλεμο κατά των προσφύγων - μεταναστών. Κανένας δεν έχει καμιά δουλειά και υποχρέωση παροχής υπηρεσίας στα HOT SPOT -Στρατόπεδα Συγκέντρωσης! Δεν θα γίνουμε εμείς, ούτε Δωρεάν Εργατικό Δυναμικό ούτε Προσωπικό Λειτουργίας - Φρούρησης στα Στρατόπεδα Συγκέντρωσης…»).[1]

Κι όμως υπάρχουν «παπαγαλάκια» της κυβέρνησης που συγκαλύπτουν όλη αυτή την παρανομία ανάγοντάς την «στον ανθρωπιστικό ρόλο του στρατού», με την ίδια υποκρισία που οι ναζί ανήγαγαν την δουλική εκμετάλλευση σε «απελευθέρωση μέσω της εργασίας»! Ξεχνώντας ότι η αποστολή του στρατού δεν είναι να υποκαθιστά τα αστυνομικά καθήκοντα, ούτε να γίνουν τα στελέχη του είτε ανθρωποφύλακες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών είτε ορντινάντσες. Η αποστολή των ενόπλων δυνάμεων είναι η συνεχής ετοιμότητα για τη διατήρηση του αξιόμαχου προς υπεράσπιση της πατρίδας από όποια εξωτερική απειλή. Οποιαδήποτε συμμετοχή σε δραστηριότητες που πίσω τους υποκρύπτονται παρανομίες διεθνών και ντόπιων κυκλωμάτων και διακινητών, αλλοιώνει πλήρως το χαρακτήρα του στρατού, αποπροσανατολίζει τον στρατιωτικό από την αποστολή του και τον μετατρέπει σε δεκανίκι αλλότριων συμφερόντων.

Οι αξιωματικοί και υπαξιωματικοί που τιμώντας το εθνόσημό τους, αντιδρούν μη δεχόμενοι να συμπράξουν στον εκτροχιασμό αυτόν του ρόλου των ενόπλων δυνάμεων, αντιμετωπίζουν τα πειθαρχικά και τα στρατοδικεία! Στα τέλη Νοεμβρίου πέρασε στρατοδικείο ο υπολοχαγός Μιλτιάδης Τοκατλίδης, όπου αθωώθηκε πανηγυρικά. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει το σκεπτικό της εισαγγελέως πως αν το δικαστήριο καταδικάσει τον αξιωματικό, τότε διευρύνει επικίνδυνα τα όρια άρνησης της στρατιωτικής εντολής, γι αυτό και πρότεινε την απαλλαγή του από το ποινικό σκέλος της υπόθεσης. Η αγόρευσή της έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην τελική απόφαση.

Με την ίδια κατηγορία και την ίδια ημέρα είχε παραπεμφθεί και ο αρχιλοχίας Βαγγέλης Φώτης. Η αναβολή που πήρε η υπόθεσή του εκδικάζεται την ερχόμενη Τρίτη 6 Φεβρουαρίου στο στρατοδικείο Θεσσαλονίκης. Η κατηγορία της άρνησης διαταγής με την οποία παραπέμπεται, είναι διάτρητη διότι βασίζεται στο ότι αρνήθηκε την εντολή να αναλάβει χρέη Βοηθού Συντονιστή στο hot spot «ΑΛΕΞΥΛ» (μια παλιά αποθήκη ξυλείας κοντά στη Λητή που μετατράπηκε σε «χώρο φιλοξενίας» και που επανειλημμένα πρόσφυγες και μετανάστες που στοιβάχτηκαν εκεί, εξεγέρθηκαν για τις άθλιες συνθήκες στις οποίες εξαναγκάζονται να διαβιούν).

Η κατηγορία είναι διάτρητη διότι η υπηρεσία Βοηθού Συντονιστή που του ανατέθηκε και την οποία αρνήθηκε (με συνέπεια να υπόκειται τώρα στη δίωξη της «άρνησης διαταγής»), δεν εμπίπτουν στις αρμοδιότητες στρατιωτικού αλλά σ’ αυτές αξιωματικού της αστυνομίας. Άλλωστε η σχετική Κοινή Υπουργική Απόφαση είναι σαφέστατη ως προς αυτό αφού αναφέρει ρητά ότι καθήκοντα Βοηθού Συντονιστή σε Δομές Φιλοξενίας Προσφύγων αναλαμβάνει αποκλειστικά αξιωματικός της Ελληνικής Αστυνομίας (ΕΛ.ΑΣ.),[2] έτσι ώστε η ανάθεση των καθηκόντων αυτών σε αξιωματικούς του ελληνικού στρατού να συνιστά ανεπίτρεπτη υποκατάσταση.

Με ποια λογική λοιπόν οι προϊστάμενοι των στρατιωτικών αυτών, εφόσον δεν επιτρέπεται σε στρατιωτικό να αναλαμβάνει την αστυνόμευση ημεδαπών ή αλλοδαπών πολιτών, τυλίγουν «σε μια κόλλα χαρτί» τους συναδέλφους τους που αρνούνται να αναλάβουν καθήκοντα για τα οποία δεν έχουν εκπαιδευτεί, δεν εμπίπτουν στις αρμοδιότητές τους, τους αποπροσανατολίζουν από τα βασικά τους καθήκοντα και επιπλέον ανήκουν στη δικαιοδοσία υπεύθυνων και έμπειρων θεσμών που καμία σχέση δεν έχουν με το στρατό;

Προκειμένου να εντάξουν έντεχνα τους στρατιωτικούς σε καθήκοντα τα οποία δεν σχετίζονται με την ιδιότητά τους, ενσωματώνουν στα καθήκοντα του Βοηθού Συντονιστή (που επαναλαμβάνω ότι αποτελούν αστυνομική αρμοδιότητα) την επίβλεψη της ομαλής διανομής συσσιτίου σε όλους τους «φιλοξενούμενους» πρόσφυγες και οικονομικούς μετανάστες από εταιρείες εστίασης. Ακόμη κι έτσι όμως, πρόκειται για καθήκοντα που ουδόλως ανάγονται στον «μαχητικό προορισμό του στρατιωτικού», συνθήκη απαραίτητη από την οποία και εκπορεύονται όλες οι υπηρεσίες που δύνανται να ανατεθούν σ’ έναν στρατιωτικό από τους ανωτέρους του και στις οποίες είναι υποχρεωμένος να υπακούσει «άνευ αντιλογίας». Με πιο απλά λόγια, για να υφίσταται η κατηγορία της άρνησης διαταγής σύμφωνα με το άρθρο 53§1 του Στρατιωτικού Ποινικού Κώδικα, θα πρέπει η διαταγή να σχετίζεται με τα πραγματικά και επιβαλλόμενα καθήκοντα της στρατιωτικής υπηρεσίας και της στρατιωτικής εκπαίδευσης. Τα καθήκοντα του Βοηθού Συντονιστή στις Δομές Φιλοξενίας Προσφύγων, ακόμη και με την διευρυμένη έννοια της «επίβλεψης της σίτισης», δεν σχετίζονται επ’ ουδενί με το μαχητικό προορισμό του στρατιωτικού και τα λειτουργικά του καθήκοντα.

Με άλλα λόγια και σύμφωνα με την ερμηνεία του άρθρου 53§1 του ΣΠΚ, «σε περίπτωση … τελείως άσχετης με την υπηρεσία διαταγής … η άρνηση του διατασσομένου να υπακούσει όχι μόνο δε συγκροτεί το έγκλημα της ανυπακοής, αλλά δεν αποτελεί ούτε πειθαρχικό αδίκημα».[3] Πολύ δε περισσότερο θα προσέθετα εγώ, όταν η άρνηση του διατασσόμενου να υπακούσει, αφορά σε εντολές που πηγάζουν έξωθεν και αντιτίθενται στο εθνικό συμφέρον.

Τελειώνω με μια σημειολογική αναφορά σε έναν κίνδυνο που αντιμετωπίζουν αυτοί οι στρατιωτικοί, εξ ίσου σοβαρό με τα πειθαρχικά και τα στρατοδικεία: τον κίνδυνο να χαρακτηριστούν από τα παπαγαλάκια του συστήματος (όπως ήδη αποπειράται) ως «ρατσιστές» και φασίστες», μόνο και μόνο επειδή αρνούνται την υποταγή τους στις εντολές της Γερμανίας και της Ε.Ε. να καταστούν ανθρωποφύλακες στα σύγχρονα στρατόπεδα κράτησης προσφύγων και μεταναστών. Το πόσο εύκολα κολλιέται αυτή η ρετσινιά στις μέρες μας από τα συστημικά μέσα, χωρίς καν να δώσουν τη δυνατότητα στον θιγόμενο να προβάλλει τις απόψεις του, το έχουμε δει να επαναλαμβάνεται κατά κόρον σε όποιον αντιτίθεται στους σχεδιασμούς των επικυρίαρχων από θέσεις πατριωτισμού ή εθνισμού.

Αντί επιχειρηματολογίας γι αυτή την ποταπή πρακτική, που μόνο σκοπό έχει την ηθική εξόντωση και τον πολιτικό στιγματισμό κάθε πατριωτικής φωνής ως «φασιστικής» και «ρατσιστικής», θα παραθέσω ένα απόσπασμα από κείμενο της Αναρχικής συλλογικότητας «Πυργῖται» που περιγράφει συνοπτικά και χαρακτηριστικά το φαινόμενο αυτό (τα έντονα γράμματα είναι από το πρωτότυπο):

«Η κατά κόρον και καταχρηστική χρήση του όρου “φασίστας", εδώ και πολλά χρόνια, δεν συμβαίνει τυχαία και έρχεται να καλύψει την ολοκληρωτική γύμνια της Αριστεράς, "επαναστατικής” και μη, έως και τις παρυφές του αναρχισμού, απέναντι στην διαμορφούμενη πραγματικότητα. Το ίδιο συμβαίνει και με άλλους όρους, όπως για παράδειγμα ο ρατσισμός. Διόλου τυχαία οι όροι αυτοί μπήκαν στο καθημερινό "οπλοστάσιο" και χρησιμοποιούνται σαν σφαίρες, επιβεβλημένοι από το ρεύμα της "πολιτικής ορθότητας", που είναι ουσιαστικά ιδεολογικό αποκύημα της αριστερής πτέρυγας της παγκοσμιοποίησης με έδρα τις ΗΠΑ… Ουσιαστικά "φασίστας" τείνει να είναι απλά όποιος δεν συμφωνεί μαζί τους. Ο οποιοσδήποτε πρέπει πρώτα να αποδείξει πως δεν είναι "φασίστας" και μετά να αναπτύξει την επιχειρηματολογία του. Πρόκειται για μια πονηρή τακτική συντριβής του αντιπάλου σου δίχως να μπεις στον κόπο να επιχειρηματολογήσεις σοβαρά. Επί προσθέτως, δείχνεις ότι προτιμάς να ετεροπροσδιοριστείς, επιλέγοντας τον αντίπαλό σου και συγκρινόμενος σταθερά μ’ αυτόν. Η σύγκριση με τον "φασίστα" θα σε βγάζει πάντα ασπροπρόσωπο ακόμα κι αν οι πράξεις σου είναι εξ ίσου ελεεινές. Επί πλέον, οποιαδήποτε διαφορετική άποψη υποχρεωτικά θα πρέπει να συγκλίνει στο δικό σου δίπολο: "φασισμός" και "αντιφασισμός", οπότε τα στρατόπεδα γίνονται συγκεκριμένα και ο καθένας απορροφά το μερίδιό του, συνθλίβοντας όλες τις υπόλοιπες απόψεις. Νομίζουμε πως η πραγματική γύμνια της πρακτικής είναι ολοφάνερη, αν και ομολογουμένως έχει αποδειχθεί ιδιαίτερα αποτελεσματική»[4]

Ο πατριωτισμός, η αγάπη δηλ. στη χώρα σου και το λαό σου, έχει τόση σχέση με το «φασισμό» και το «ρατσισμό» όση σχέση είχε μ’ αυτές τις έννοιες η Εθνική Αντίσταση και το ΕΑΜ. Ο Βαγγέλης Φώτης με την πράξη του, δεν έκανε παρά αυτό που επίτασσε η συνείδησή του και ο όρκος του προς την πατρίδα και το σύνταγμα. Με εντιμότητα, με ήθος, με τόλμη, με λεβεντιά και πατριωτική συνέπεια. Έτσι επιβάλλεται να εκτιμηθεί η πράξη του από τους στρατοδίκες. Αλλά κι από όλους μας που την Τρίτη 6 Φλεβάρη, στις 9:00 το πρωί, θα πρέπει είμαστε έξω από το στρατοδικείο Θεσσαλονίκης για να του εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας, την εκτίμησή μας για το θάρρος του και την ηθική μας συμπαράσταση.

Ο Γιώργος Φωτεινός είναι μέλος της Π.Γ. του ΕΠΑΜ.